تأثیر ۱۲ هفته برنامه تمرینی ایزوکنتیکی با شدّت های مختلف بر روی پایداری مردان مُسن

مقدّمه. پایداری، یک واکنش حرکتی نمونه در بدن انسان است که به یکپارچگی محرّک های سیستم های بینایی، عصبی مرکزی و گوش داخلی بستگی دارد و عضلات بدن نیز در به وجود آمدن و حفظ آن نقش مهمّی دارند. کاهش قدرت عضلانی به همراه افزایش سن، نشانه ای از شروع ناپایداری و به دنبال آن افزایش خطر زمین خوردن در سالمندان است. هدف این تحقیق، بررسی تأثیر 12 هفته برنامه تمرینی ایزوکنتیکی با شدّت های مختلف بر روی پایداری مردان مسن است. روش شناسی. این تحقیق با توجّه به موضوع، تکنیک و روش کار از نوع تحقیقات نیمه تجربی است که به روش میدانی انجام شده است، هم چنین با توجّه به طول زمان اجرای پژوهش ، این تحقیق از نوع مقطعی به حساب می آید. در این تحقیق، تعداد 80 نفر سالمند (بالای 60 سال) به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه20 نفر) قرار گرفتند و در یک دوره تمرینات قدرتی با استفاده از دستگاه های ایزوکنتیکی با سه شدّت مختلف 20 ٪ (ملایم)، 50 ٪ (متوسّط) و80 ٪ (زیاد)، دو جلسه در هفته و به مدّت 12 هفته تحت تمرین قرار گرفتند. یافته ها. بر اساس نتایج به دست آمده، تمرینات مقاومتی (متغیّر مستقل) به شکل معنی داری باعث افزایش پایداری (متغیّر وابسته) در افراد سه گروه آزمایشی گردید. طبق این نتایج در گروه با شدّت ملایم (20 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 38 درصد، در گروه با شدّت متوسّط (50 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 31 درصد و در گروه با شدّت بالا (80 ٪ یک تکرار بیشینه) به میزان 23 درصد، افزایش پایداری در آزمودنی ها دیده شد. بحث. تمرینات مقاومتی به خصوص با شدّت ملایم به صورت قابل ملاحظه ای پایداری را در گروه های سالمند سالم افزایش می دهند. از نظر تئوری، این تمرینات با کاهش تأخیر در عکس العمل به کارگیری مؤثّر از عضلات بدن و کمک به تفسیر اطّلاعات حسّی، عملکردهای عصبی را بهبود بخشیند و در نتیجه باعث افزایش پایداری در آزمودنی ها شدند.